Van Dominica varen we naar Pointe a Pitre op Guadeloupe, waar we gezelschap krijgen van (o)pa Rob en (o)ma Heleen. Terwijl de mannen klussen (Sem klust in bed), gaan de vrouwen de stad verkennen. De volgende dag vertrekken we naar Les Saintes, een groep kleine vulkanische eilandjes. De eilandfotograaf legt onze aankomst vast.
Hilda springt meteen op een scooter om samen met Leonie en Melanie het eiland te verkennen. Het blijkt een perfecte manier om in 2 uurtjes alle wegen af te scheuren en de mooie baaitjes te bewonderen. Een paar dagen later doen Rob en Bas hetzelfde.
Het is een ideale plek om de verjaardag van Bas te vieren. 's Ochtends natuurlijk koffie met gebak. Lisanne maakt cakejes met aardbeienjam, slagroom en heel veel hagelslag. Met de Nelson, Arpeggio en Aeolus gaan we 's middags naar de gezellige Yachtclub voor de triple B: Borrelen, BBQ en (geBakken) Bananen toe.
Op maandagmorgen wordt er uitgebreid vergaderd in het water. Agendapunten: Wat doen we vanmiddag?; De volgende bestemming; Verslag SSB radiocontact Aeolus met andere boten; Rondvraag en W.v.t.t.k. We sluiten natuurlijk af met een kop koffie op het achterdek.
Het is een heerlijke baai. We varen regelmatig met de dinghy naar het gezellige dorpje Bourg des Saintes.
Als we in de supermarkt zijn voelen we opeens enorme schokken. De produkten vallen uit de schappen. Automatisch buigen we ons over de kindjes heen. Sem schrikt huilend wakker in z'n wagen. We beseffen dat we snel naar buiten moeten. Daar voelen we weer flinke schokken. Er is paniek, iedereen loopt weg van de gebouwen en is aan het bellen. Erg geschrokken gaan we snel terug naar de boot. We leven een jaar lang voornamelijk op het water, maar krijgen nu aan wal te maken met een aardbeving (5.3 op de schaal van Rigter). Voor zover we weten zijn er gelukkig geen persoonlijke ongelukken. 's Nachts zijn er nog diverse trillingen te voelen. De volgende ochtend varen we verder, op zoek naar vastere grond onder onze kiel. Dit hopen we nooit meer mee te maken.
We stoppen even in Basse-Terre om diesel te tanken. Het is erg warm in de haven, tijd voor een heel koud ijsje!
We overnachten op Guadeloupe in Deshaies. De Aeolus fungeert heel handig als dinghy taxi service, zodat we gezellig kunnen borrelen aan de wal. De volgende dag (motor)zeilen we hoog aan de wind naar Antigua. Een uitdagend tochtje voor een deel van de bemanning. Bas schrikt zich een hoedje als zijn zwemvest plotseling opblaast, omdat hij aan de selfinflator blijft hangen.
Old English Harbour op Antigua is prachtig en inderdaad erg oud en erg engels. Eindelijk weer eens wat cultuur. Er wordt een kinderpicknick op de kade gehouden met ter plekke gebakken pannenkoeken.
Bij Shirley's Heights, een heel hoog uitkijkpunt, BBQ-en we met een hele club. Waarbij het mooie uitzicht opgeleukt wordt door een steelband.
Bas krijgt op Antigua per direct TIKDO neigingen en wil heel graag kreeft eten met Meursault. We combineren dit handig met het vieren van het 40 jarig huwelijk van pa en ma de Lijster. 's Ochtends trappen we eerst af met een uitgebreid ontbijt in het chique Copper & Lumber Store hotel, waar het bruidspaar logeert.
We touren naar de suikerrietplantage Betty's hope en de kathedraal in St. John. Lunch bij Chez Pascal met uitzicht op Five Islands waar Lisanne en Sem voor het eerst haute cuisine krijgen; een mini hoopje aardappelpuree in de vorm van een poes. Van enthousiasme rennen ze zingend door het restaurant. Gelukkig kennen we hier verder niemand... Terug in Nelson's Dockyard nog een drankje op het strand met het varende nederlandse dorp. Als de kindjes op bed liggen gaan we ons eindelijk te buiten aan kreeft en goede wijn.
Ook deze opa en oma gunnen ons een duiktrip. De eerste duik loopt het water ons in de mond als 2 enorme kreeften over de zeebodem wandelen en de tweede duik zweven we tussen de kleurige vissen onder de Pillars of Hercules.
We ontbijten de laatste ochtend met z'n allen uitgebreid in het laatste luxe resort voordat we afscheid nemen.
We hebben het grootzeil naar de zeilmaker gebracht omdat we nog steeds problemen hebben met het in- en uitrollen. Na uitgebreide brainstormsessies met medezeilers en andere experts denken we een oplossing gevonden te hebben. Met de kindjes voor de DVD speler vinden we een rustig moment om het uit te proberen. Meteen blijkt dat de zeilmaker wat reparaties over het hoofd heeft gezien. Dat doen we dan maar met de hand.
Als we dan eindelijk het zeil hijsen worden we getrakteerd op een enorme hoosbui. Al snel blijkt het zeil nu helemaal niet meer uit, maar ook niet meer in de mast te rollen. Met moeite houden we de stemming erin en besluiten om dan toch maar het oude zeil in te vliegen. Ons humeur raakt een dieptepunt als we ruiken dat Sem binnen z'n poepluier uit heeft getrokken. Meneer loopt met bruine handen vrolijk over de bank, waarvan de bekleding net is gewassen.
In ons tijdelijke zeilersleven hebben we al verbazend veel leuke mensen ontmoet. Iedereen heeft echt tijd voor elkaar, dat is heel speciaal. Geen agenda's, geen afspraken. Je dinghy't bij elkaar langs en zo ontstaat vaak onverwachte gezelligheid. Als het klikt zoek je elkaar weer op in de volgende baai en zo ontstaan al snel bijzondere contacten. Van een paar "nieuwe vrienden" vinden we het bijna gek dat ze niet op ons huwelijk zijn geweest!
Na een baai met veel bekenden, is het ook erg lekker om weer ergens alleen te liggen om even bij te komen. Met dit doel varen we via Jolly Harbour naar Barbuda. We verwachten een zwaar tochtje, 30 mijl upwind, maar de wind blaast ons halve wind in noodtempo naar dit kleine paradijs. We zijn al erg verwend, maar dit is echt het mooiste strand dat we tot nu toe gezien hebben.
Een oneindig lange kust met superzacht spierwit zand en palmbomen. Het water is turquoize en de schildpadden zwemmen rond de boot. Weer een geluksmomentje.
We genieten van de rust, bouwen enorme zandkastelen en rennen door de branding, zoals het hoort op een Bounty eiland.
Als de zon ondergaat, gaat bij ons ook het licht uit.
We houden het niet lang vol om helemaal niets te ondernemen. We bezoeken met een gids een grote broedplaats van fregatvogels. Het is nu bronsttijd en om indruk te maken blazen de mannetjes grote rode ballonnen op onder hun snavel en maken trommelgeluiden. Het lijkt wel een fanfare.
Voor de lunch in Codrington belanden we in een soort huiskamer, waar we een overheerlijke maaltijd krijgen en oploslimonade. Westerse frisdranken hebben ze hier niet. Ook het uitklaren op Barbuda is een belevenis. De port authority zit op zijn eigen veranda, customs twee straten verderop in een slaapkamer. Alleen immigration zit in een modern airconditioned gebouw. Een afwisselend middagprogramma.
We hebben onze netste outfit aangetrokken en de creditcard mee omdat we aan het eind van de dag graag een drankje willen drinken bij één van de luxe resorts op dit eiland. Onze chauffeur heeft voor de zekerheid vooraf gevraagd of we konden komen.
Als we ons peperdure drankje besteld hebben, komt de manager hem echter vertellen dat dit toch eigenlijk niet kan in deze privéclub. De enige 3 hotels/restaurants op dit prachtige eiland zijn bijna leeg, maar je bent nergens welkom als je geen hotelgast bent. De arrogantie van de internationale rijken staat hier in zo'n schril contrast met de gastvrijheid van de lokale armen. We hebben het gehad met dit soort snobbisme en stappen op. Onze taxichauffeur schaamt zich voor zijn eigen eiland. Gelukkig gaat hij zelf een strandtent beginnen met lokaal personeel. Pas als die open is, komen wij weer terug op Barbuda.