Mei - Van Bermuda naar Azoren (1788 mijl; 13,5 dagen)

Donderdag 19 mei zijn we klaar voor vertrek. Lisanne en Sem leven zich lekker uit in een parkje. Nog even water en diesel tanken, een laatste ijsje en daarna verlaten we om 17.00 uur Bermuda.

Het is meteen spannend. Er is een prachtige halve wind, maar we weten dat er wat lage druk gebieden zijn en zelfs een "Adrian". Bas is de hele dag bezig met het weer. 's Ochtends is er een nederlands netje via de SSB radio. Omdat wij alleen kunnen ontvangen, mailen we onze positie dagelijks naar de Arpeggio, die het doorgeven op het net. Ruud Kattenberg (van Zeilen) die de Pooh terugvaart, bespreekt dan het weerbericht. Daarna halen we de mail van Sidney binnen, onze persoonlijke weerman, en onze belangrijkste weerbron. 's Middags halen we de weerkaarten zelf binnen en 's avonds luisteren we naar Southbound 2 van Herb. Er zijn een paar boten vlakbij ons die een persoonlijk Herb advies krijgen. Zo krijgen we een goed beeld van wat we kunnen verwachten.

Zaterdag 21 mei hebben we dan ook ruim op tijd alles goed vastgesjord. We hobbelen en klotsen met 25 knopen wind zoveel mogelijk zuidwaarts. Een ongustige koers waarmee we niets opschieten naar de Azoren. Maar we hopen daarmee de voor zondag voorspelde "gale" zoveel mogelijk te omzeilen.

Dat lukt gedeeltelijk. Zondag zit Aad steady onder de buiskap op een zeer beweeglijke Adagio. Hilda probeert niet teveel te denken aan haar jaarclub die een week in Spanje zit en houdt de kindjes bezig op de bedbank. Er worden liggend vlinders van gekleurde pijperagers gemaakt en een knipperende Nemo onder de slaapzak zorgt ook voor uren pret. Schipper Bas houdt koelbloedig koers en zeilen in de gaten en checkt de laatste weerberichten.

We maken flinke klappers. Aad krijgt een grote golf in de kuip, net voordat hij zijn wacht mag aflossen. Hij druipt drijfnat af. Bij een rare schuiver wordt Hilda met Sem van de bank gelanceerd, met wat blauwe plekken als gevolg. Bij elke inspanning ligt zeeziekte op de loer. De droge cräckers komen goed van pas. Alleen de kindjes hebben helemaal nergens last van. Hun avondmaal bestaat uit oude boterhammen, felroze yoghurt en chips. Wij moeten na elke opgediende gang even gaan liggen of naar buiten. Toch hebben we het gevoel alles onder controle te hebben. De Adagio gaat er geweldig doorheen met zwaar gereefd grootzeil en gereefde kotterfok. Je zit dan alleen wel te hopen dat alles heel blijft en het niet heel veel erger wordt.

Zondagnacht neemt de wind toch nog iets verder toe. Het slotakkoord brengt een constante 35 knopen wind (windkracht 8) met uitschieters naar 39. Bas werpt de oceaan vlak voor het einde voor straf een poepluier toe. Wel handig om te weten dat dat helpt.

En dan wordt plotseling alles weer rustig. Later horen we dat de Mariele, 100 mijl noorderlijker, 50 tot 60 knopen wind heeft gehad. We hebben zeker geen spijt dat we een dagje omgevaren zijn. We kabbelen voort en rollen heerlijk (not) op westenwind weinig. Het beetje wind wordt goed benut door een dagje met de halfwinder te varen.

Op een stille avond zien we een haaievin voorbij glijden, scary. Er komen ook regelmatig dolfijntjes langs om een springshow te geven.

Vreemd genoeg zien we geregeld een vogel (land in zicht??) en ook zien we veel maffe 'ballonkwallen' lekker in het zonnetje voorbijdrijven.

Dan rust de wind helemaal uit en motoren we een dagje. Ons kleine wereldje speelt zich voornamelijk af buiten in de kuip en binnen op de bedbank.

Toch vervelen we ons nooit. We eten, drinken, slapen, lezen, spelen, knutselen, staren naar het grote water en draaien onze wachten. De dagen vliegen voorbij, de zon komt op en gaat weer onder.

Ook de nachten zijn prachtig. De zee is tot rust gekomen en wordt verlicht door de volle maan. Als het een heel klein beetje gaat waaien, proberen we weer te zeilen. Zo passeren we tergend langzaam de "1000-mijl to go" mijlpaal en zijn we een dag later over de helft. Dit wordt gevierd met warme apfelstrudel (van de laatste 2 appels) met room en een uitgebreide douche.

Het wordt helaas iedere dag een beetje kouder. Acht maanden hebben we geen lange broek aan gehad en op slippers gelopen. Dat beviel erg goed. Even wennen al dat stof om je lijf. 's Nachts zitten we zelfs al ingepakt in fleece en zeilpak. Ook de thermokleding is van zolder gehaald.

En dan worden we echt beloond door de weergoden. De wind wordt NoordWest 15 knopen, halve wind schieten we door het water. Heerlijk comfortabel, een wereld van verschil. Volgens de weerberichten zit er op korte termijn gelukkig geen zwaar weer meer in de lucht voor ons. De wind draait alleen nog naar ZuidZuidWest, nog gunstiger. Met 7 tot 9 knopen op naar de Azoren.

Het is heerlijk om er een echte zeiler bij te hebben. Aad geniet volop en zit zo'n 72 uur per etmaal op wacht. Overdag slapen vindt hij onzin. Daarnaast hebben we opeens een koffie- en theezetautoomAad en een afwasautoomAad aan boord, handig!

We geven 'm een opa-opleiding zodat hij er helemaal klaar voor is mochten er ooit kleinkinderen komen. Vandaag heeft hij een lange vinger gegeten, morgen een poepluier verschonen?

Nu er in Nederland spannende tijden zijn, vinden we het extra fijn dat we met de satelliettelefoon kunnen mailen. Als hij het niet doet, zijn we meteen van slag. Ook het thuisfront vraagt zich even af waarom er geen bericht is. Gelukkig doet hij 't al snel weer. We horen regelmatig hoe het gaat met Harry, die afgelopen dinsdag geopereerd is. We lezen dat de schoonvader van Aad in het ziekenhuis belandt, maar gelukkig snel weer naar huis mag. Ook krijgen we zo midden op de oceaan het goede nieuws dat vrijdag Fem Josine Janne in noodtempo geboren is. Carolien en Bas2, gefeliciteerd!

We leven ons eenvoudige bootleven en ondertussen vaart de Adagio 24 uur per dag maar door en door. Onder de 8 knopen is al dagen een uitzondering. Het wiebelt behoorlijk maar ondanks dat weet Hilda met hulp van Lisanne toch heerlijke pizza, hartige taart of brood te bakken.

Woensdag 1 juni om 2 uur 's middags hebben we nog 60 mijl te gaan. We hopen straks de contouren van Horta aan de horizon te zien, na 13 dagen weer eens land in zicht. We hebben de laatste 4 dagen 714 mijl gevaren. Als we zo doorgaan zijn we net op tijd binnen voordat er vrijdag weer een flinke depressie overkomt. Dat lijkt ons wel zo prettig!

De laatste mijlen wiebelt de boot weer als vanouds wat extra. Het regent ondertussen en het is pikkedonker. We besluiten voor het eerst 's nachts de haven binnen te lopen, we willen er zo graag zijn. We hebben druk marifoonverkeer met de Pooh, die net voor ons de haven inloopt, De St. Raphael die 10 mijl achter ons zit en de Gangmaker, die nog geen 5 mijl van ons vandaan zit.

En zo lopen 4 nederlandse boten, van verschillende vertrek-punten en -data, in het holst van de nacht vlak achter elkaar Horta binnen. Een hele bijzondere en prachtige finale! Tijd voor een stevige borrel.