Met weinig wind en op de motor varen we van Tenerife naar Gran Canaria. Hier stonden we vorig jaar te dromen op de kade en nu zijn we er echt met de boot, een bijzondere mijlpaal. We worden als VIPs ontvangen omdat we met de Atlantic Rally for Cruisers (ARC) meedoen en belanden naast de nederlandse Arpeggio met Puck (3) en Lotte (bijna 1) aan steiger 18. Er liggen nog 2 andere boten met kleine kindjes, je struikelt over de buggy's.
George en Melanie blijken erg gezellige buren te zijn en Puck is vanaf de eerste minuut de hartsvriendin van Lisanne. Ze spelen de hele dag samen en tot onze frustratie wil Lisanne het liefst naar "die andere boot" verhuizen.
Op 15 november vieren we de derde verjaardag van Lisanne. 's Morgens komen de nederlandse buren op de koffie waarbij een grote, erg roze taart geserveerd wordt.
Puck blijft natuurlijk de hele dag en we bezoeken een piratenschip waar ze een lolly krijgen van een echte prinses (de dikke kokkin die haar prinsessenjurk nog niet aanhad).
's Avonds eten we met een hele club pannenkoeken met heel veel stroop. Dolgelukkig, met haar nieuwe kassa naast haar hoofdkussen, valt ons liefste meisje doodmoe in slaap.
De ARC opent met een semi serieuze parade van alle zeilers die per land hun vlag dragen. We eindigen wat melig bij de dinghy race en een proeverij van lokale specialiteiten.
De haven is gezellig vol met alle ARC boten, aangekleed met vlaggetjes. Er zijn seminars over provisioning, weather en management of emergencies. De controleur voor onze safety check komt een uur te vroeg. Dat is voor last minute mensen als wij een ramp, maar de Adagio doorstaat de test met glans. We mogen tijdelijk lid worden van de jachtclub, met prachtig zwembad aan de haven. Iedere ochtend is er het ARC news over de VHF: waar is de kids beach party en het happy hour vanmiddag? Het voelt als één grote stuntweek.
Hilda wordt geïnterviewd voor het blad Zeilen en er wordt hard gewerkt aan de laatste bootklussen en voorbereidingen. Gelukkig zijn Betty en Paul ruim voor vertrek aan boord om te helpen. Helaas valt de beslissing dat Paul ons zal uitzwaaien op de kade. Ondanks deze zware teleurstelling zet Paul zich tot de laatste minuut vol enthousiasme in om te helpen. Hij sleept, samen met Betty, met enorme hoeveelheden boodschappen...
...en struint markten af om de meest verse groente en fruit uit te zoeken. Alles wordt op de steiger al gewassen om eventuele beestjes van boord te houden en te drogen gelegd.
Daarna wordt de boot vol gehangen met netjes om het zo lang mogelijk goed te houden.
's Avonds zijn we doodmoe van alle aktiepunten, het lijkt wel werk. Paul tovert dan ook nog heerlijke maaltijden op tafel. Wat een held! Hopelijk zijn dit de eerste tekenen van herstel, we zullen hem missen straks op het water. We zijn heel blij dat Betty het toch ziet zitten om zonder Paul met ons mee te gaan.
Een paar dagen voor vertrek komen Guido Heezen en Mees Vervelde langs om dit hele circus een beetje mee te maken. En ons, mede namens de familie Moll, te verrassen met tassen vol nederlandse wannahaves; boerenkool met worst (!), (pinda)kaas, vlokken, heel veel pepernoten en chocoladeletters, borrelnootjes, tijdschriften, CD's en DVD's. Ze weten binnen te komen bij het happy hour en de wervelende ARC farewellparty. Guido (ervaringsdeskundige) weet zelfs Hilda er bijna van te overtuigen dat het heel leuk gaat worden de komende weken (die bevallingen waren achteraf ook heel bijzonder).
De spanning loopt langzamerhand een beetje op. Toch even slikken dat laatste telefoontje met het thuisfront, voor hen worden de komende weken ook erg spannend. Daarna zijn we er echt aan toe om te gaan. De boot zit nokvol met (extra) water, eten en lekkere dingen waarmee we het heel lang uit kunnen houden. De must do-klussen zijn geklaard. We drinken een laatste kop koffie en zijn er klaar voor.
De Arpeggio vertrekt. Vanaf dat moment wil Lisanne ook persé meteen weg en roept heel hard "We gaan Puck achterna!". Zondag 21 november gooien we om 12.00 uur de trossen los, samen met zo'n 220 andere boten.
De hele kade staat vol met zwaaiende mensen.
Maar wij zijn één van de weinige boten met 3 eigen uitzwaaiers. Zo de haven uitvaren is een moment om nooit te vergeten.
