Toen we onderweg besloten uit te wijken naar Frankrijk, hoorden we van de Pooh crew dat we in Camaret zeker oesters moesten eten. Dat bevestigden we enthousiast. Voorzichtig gaven we daarna toe dat we geen van allen ooit echt oesters gegeten hadden.
De volgende dag slurpen we bij de lunch toch dapper ieder 4 oesters leeg en vinden ze nog lekker ook. We vinden het helemaal niet erg in Frankrijk terecht te zijn gekomen.
We willen nog wel even blijven, maar de (bank)plicht roept. De TGV brengt Joost in 10 uur weer naar huis. We zullen onze enthousiaste zeil- en kindervriend missen. Wij hebben nog iets meer uurtjes te gaan voordat we weer thuis zijn.
Geen tijd om echt uit te rusten dus, we vertrekken naar Dieppe. Een tocht van 2 nachten, wel wennen zonder opstapper. We draaien ieder nu 2 keer een 3 uurswacht per nacht in plaats van 1 keer 4 uur. Even doorbijten. De eerste 24 uur hebben we de perfecte wind die voorspeld is: 4 a 5 Bft ZW. Onverwacht belanden we echter in een dichte mist. Ondanks de radar is dit toch wel heel spannend. Helemaal als we door een wedstrijdveld met zo'n 50 zeilboten heen moeten. We varen langs de prachtige kanaaleilanden zonder er iets van te zien...
De tweede dag trekt de mist gelukkig weg en ook de wind. We motoren lekker rustig verder naar Dieppe. De Adagio ligt daar midden in het gezellige oude franse stadje. Toevallig is hier nu de Tour de France de Voile. Dat brengt veel gezelligheid in de haven: stoere zeilers, een haven vol Mumms 30, standjes en muziek. We halen vers stokbrood en croissants en allerlei lekkere franse hapjes bij de traiteur. In de zonnige kuip met een frans wijntje hebben we het prima naar onze zin.
Na uitgebreid rekenwerk denken we een goede vertrektijd te hebben bepaald om 2x de stroom mee te hebben en bij licht langs het drukke Calais te komen. We hebben echter meteen erg harde wind mee. Zelfs met alleen een zwaar gereefde genua vliegen we veel te snel vooruit! De Adagio is nu net een enorme schommelende wieg. Hadden we de vorige tocht moeite te slapen verticaal-stuiterend-onder-helling, nu schuiven we horizontaal-over-het-matras-heen-en-weer. Ach, 2 nachten vinden we inmiddels goed te overzien.
Door storm en stroom mee, toch nog in het donker langs Calais helaas. Als in een computerspel zoeken we onze weg tussen alle lichtjes: ferries, tankers, vissersboten, zeilboten, allerlei knipperende boeien en dat alles in dat dreigende grijze weer. Hilda geeft het na 2 oceaanoversteken alsnog bijna op. Met een paar korte consulten van de schipper slaat ze zich met moeite door haar nachtwacht. Toch wel iets geleerd het afgelopen jaar.
Oostende is de eerste haven die we voor de tweede keer aandoen, een bijzonder moment. Hier werden we vorig jaar uitgezwaaid door papa en mama Kornman, erg onzeker en gespannen wat dit jaar ons zou gaan brengen. Ongelofelijk dat we nu weer hier zijn, met een jaar vol positieve ervaringen erbij. We herkennen zelfs havenmeester Robert, die ons weer weet te attenderen op een bijzonder eettentje (Café Kortrijk).
In de lange lijst opstappers, mag er één eigenlijk niet ontbreken en dat is Erik de Graaf. Met hem hebben we het meest samen gezeild in de Joppe (J22). En gelukkig pikt hij het laatste stukje nog mee. We halen 'm op bij het station, Lisanne en Sem vinden al die treinen prachtig. We eten heerlijke mosselen bij 't Kombuis en genieten tot de laatste seconde van ons avontuur.
We varen naar Blankenberge, een klein stukje van 10 mijl. Nog even tanken omdat het hier een stuk goedkoper is. De reparatie aan de dieselvulslang blijkt niet goed te functioneren. We zijn 2 uur bezig om de diesel er druppelsgewijs in te krijgen. We maken gezellig een praatje met de andere wachtende boten, die steeds ongeduldiger worden.
En dan gooien we de trossen los voor onze laatste tocht. We varen nog 1 keer een nachtje door om thuis te komen. De route wordt nauwkeurig uitgestippeld, we moeten er niet aan denken de Adagio nu nog even op een zandbank te zetten.
Drukte voor Rotterdam, weer midden in de nacht en in potdichte mist. Vertrouwend op de radar en marifoon horen we gesprekken van de megatankers met de verkeersleiding "Ik zie wat blinken op de radar vlak voor me, moet ik daar wat mee? Ja, dat is een yachie, laat maar even voor gaan...". Als de mist optrekt zien we vlak achter ons een enorm flatgebouw langs schuiven.
In de vroege ochtend zien we in de verte IJmuiden liggen. Om dat te vieren hijsen we alle vlaggen van de landen waar we geweest zijn.
En daar staan onze trouwste fans juichend op de kade; de papa's en mama's en familie de Man. Een erg emotioneel moment, we houden het niet meer droog.
Het in ontvangst nemen van de Welcome Home balonnen zorgt er bijna voor dat we tegen de kade varen. Gelukkig blijft Erik wel goed opletten en voorkomt ongelukken.
Bij Amsterdam staat tante Dien al uren op ons te wachten met een bos bloemen en bij de Oranjesluizen worden we toegejuichd door Aad en Lya. Dit is nog eens leuk thuiskomen!
Vlak voor aankomst in Muiderzand zien we de Little Sarah. Medevertrekkers die in Portugal besloten hun avontuur op te geven omdat Geertje zwanger bleek te zijn. Het is wel heel bijzonder om nu hun zoontje Wouter meteen te kunnen bewonderen! Als we Rik-Jan SMSen dat we voor z'n huis langs varen, laten hij en Riëlla zich met koude champagne meteen aan boord afzetten door een speedboot.
We varen Muiderzand binnen en worden opgewacht door een compleet welkomstcomité. In café Pampus speelt hetzelfde jazzbandje als vorig jaar bij onze afscheidsborrel! Annemarie en Heleen hebben gezorgd voor heerlijke borrelhapjes. Wat een feest om iedereen weer te zien.
Het mooiste cadeau is de komst van Harry, die de moeheid van de chemokuur even heeft overwonnen om ons te verwelkomen. Natuurlijk zijn we ook heel blij tante Hilda, Anne en alle anderen weer te zien. Als ook Joost met kleine Mees langskomt hebben we bijna ons hele opstapteam compleet. Margreet en Meike komen helemaal uit Joure. Het Adagio achterdek staat bomvol en wij zijn erg gelukkig.
