Zondag 21 november is een zonnige dag met heel weinig wind, we dobberen met veel moeite over de startlijn. Al na een paar uur motoren we om achter het eiland weg te komen. Een goede beslissing want daarna gaan we met 7 knopen heerlijk voor de wind en dit houdt de eerste dagen lekker aan. We voelen ons goed en de eetlust is enorm.
Betty ontpopt zich als een snel lerende zeilster, getalenteerd kok en echte kindervriend. Daarnaast zit ze uren op de punt met dolfijnen te spelen (of ons te ontvluchten?) en als echte fotograaf gaat ze tot het uiterste om alles goed vast te leggen.
Het perfecte crewlid: gezellig, lief en super sociaal. We prijzen ons gelukkig en zijn verbaasd dat we af en toe een boek kunnen lezen.
Iedere avond worden er heel hard Sinterklaas liedjes gezongen bij de schoenen onder de kajuittrap. De slimme Sint brengt steeds hele leuke doe-cadeautjes: Loco, toverkrasplaten, bellenblaas, prikblokken en knutselboeken. Het blijkt helaas vaak net te moeilijk waardoor wij uiteindelijk zelf zitten te knutselen en Lisanne en Sem kritisch toekijken. Dankzij de rustige koers kunnen ze verder heerlijk hun gang gaan, rond rennen, knutselen en ruzie maken. Je eigen nachtjapon wassen is ook goed voor een middagje spetterplezier.
Ondanks al deze afleiding en creatief met kurk blijft vanaf 16.00 uur de DVD het hoogtepunt van de dag, wat voor ons een rustig borreluur oplevert.
Al na paar dagen draait Betty mee in de 3 nachtwachten van 4 uur tussen 20.00 en 8.00 uur, waardoor ieder zo'n 8 uur slaap per nacht heeft. Zoveel slapen we in de haven niet eens. Als de wekker gaat is het even slikken, maar eenmaal buiten is het eigenlijk heerlijk. De stuurautomaat (ofwel Steen, is Paul er toch een beetje bij) stuurt beter dan we zelf zouden kunnen en de zeilen staan dagenlang in hetzelfde standje. 's Nachts zit je lekker te staren naar de maan en sterren. Met lekkere muziek op de koptelefoon pinken we regelmatig wat tranen weg om verdriet dat opeens bovenkomt of van puur geluk.
Tot ver in de eerste week zien we diverse andere boten. 's Nachts kletst Hilda gezellig met George van de Arpeggio over de VHF en proberen we in de buurt te komen van de Vrijheid om elkaars boot te fotograferen. We zitten in een nederlandse hoek van de oceaan.
Zaterdag 27 november, bijna een week onderweg. Met de afgenomen wind gaan we dagenlang heel langzaam. De koers is wat zuidelijker dan verwacht omdat we het lage druk gebied in het westen graag willen ontwijken. Het zal geen record oversteek worden.
We wassen in het begin af met zeewater om water te sparen. Nadat we onszelf de eerste dagen met een washandje hebben gewassen, is het een feest om weer eens lekker te kunnen douchen. Lisanne en Sem badderen in het mini zwembadje in de kuip.
Bas gooit na 5 maanden uitstellen eindelijk voor het eerst zelf de hengel uit. We hopen stiekem dat we niets zullen vangen, maar al na een uurtje is het raak. Gillend halen we 'm binnen, het achterdek en wijzelf zitten onder de bloedspetters.
Betty maakt 'm schoon met een aardappelschilmesje, een hele klus. Met de visboeken in de hand zijn we er zeker van dat we een hele mooie tonijn gevangen hebben.
In de (te kleine) pan blijkt het een makreel te zijn, denken we. Het smaakt ons goed, samen met salade, afbakbroodjes en als toetje verse peren in chocoladesaus.
Schipper Bas analyseert dagelijks de weerkaartjes en voorspelt dat er na de gezapige dagen met een slow moving Adagio meer wind komt. Maandagavond 29 november blijkt dit te kloppen! De genua wordt zelfs een tijdje gereefd omdat het wel erg hard gaat en alles piept en kraakt. We vliegen met ruim 7,5 knoop in de richting van St. Lucia, heerlijk.
Dinsdag 30 november (10de dag) zakt de wind weer terug, maar we houden 5 a 6 knopen snelheid. We voelen ons prima, op wat lichte spierpijn van het schrapzetten na. De boot schommelt iets meer, waardoor bv. afwassen een soort dansen wordt. Deze fitnessoefeningen voorkomen echter dat we met ons huidige eetgedrag tonrond in St. Lucia aankomen. Sem vindt het heel spannend om door de wiebelende boot heen en weer te rennen. Hij moet vast opnieuw leren lopen als hij weer vaste grond onder de voeten heeft.
We worden nu regelmatig vergezeld door hele zwermen vliegende visjes. Regelmatig belandt er een ongelukkig exemplaar aan dek.
Onze tweede poging om te vissen eindigt na een kwartier met een verloren lure, haken en lood. Dat moet wel een hele grote jongen geweest zijn...
Lisanne heeft ontdekt
dat er 's nachts altijd iemand wakker is en komt sindsdien steeds uit
bed. Heel gezellig zo'n vrolijk kletsend 3 jarig frummeltje op schoot.
Het wordt helaas wat minder gezellig als je probeert haar weer in bed
te stoppen of overdag omdat ze te weinig geslapen heeft. We voeren daarom
de verplichte middagslaap maar weer in. Er is altijd wel een vrijwilliger
te vinden die een uurtje onder zeil wil met haar.
Het fenomeen tijd wordt steeds complexer aan boord met 3 verschillende
klokken: UTC (positie rapportage aan ARC comité), nederlandse
tijd en Adagio tijd. We varen toe naar een tijdverschil van 4 uur en
verzetten de klok steeds een beetje om een jetlag te voorkomen. Wanneer
er weer een uur afgaat bepalen we in dit niemandsland gewoon zelf.
Donderdagnacht (12de dag) om 4 uur zijn we midden op de oceaan en hebben we nog "maar" 1400 mijl (ofwel 2520 km) te gaan. Sidney heeft een verrassingspakket verstopt dat we precies halverwege moeten openmaken. Lekker tijdstip, maar we volgen trouw de instructie. De buit is zeker de moeite waard. We zijn zelfs blij met de schone theedoeken, waar al het lekkers in verpakt is. Veel dank aan familie Moll.
We scheppen nog even een emmer "mid ocean water" waarbij meteen gebrainstormd wordt wat we hier creatief (Betty) en commercieel (Bas en Hilda) mee kunnen.
Hoewel met name Hilda liever ontkent zo ver van alles af te zijn, pakken we deze aanleiding om feest te vieren. Vrijdag 3 december (13de dag) zorgt de feestlunch met champagne en meloen voor een hoogtepunt en een afterlunch dip. De siësta komt uitgebreid aan bod.
Flinke schrik als opeens de GPS en VHF het niet meer doen. Snel is duidelijk dat we de generator niet op tijd hebben gestart om stroom op te wekken. Gelukkig biedt de motor uitkomst en doet alles het meteen weer. Een waarschuwing dat we op moeten blijven letten. We beloven (voorlopig) geen alcohol meer te drinken.
Ons geduld wordt de laatste dagen erg op de proef gesteld door een magere wind en voortgang. Een psychologische uitdaging om niet steeds op de snelheidsmeter te kijken en uit te rekenen hoeveel dagen we nog moeten. We ervaren dat het echt een heel eind is.
Na ruim een week lege oceaan hebben we opeens een zeilboot in zicht. Over de VHF hebben we contact met Hedonist en zijn zelfs blij met contact met een humorloze duitser.
's Avonds zien we voor het eerst squalls aankomen. Gewoonlijk zijn dit korte regenbuien met veel wind, een bekend fenomeen op deze oceaanoversteek. Bij ons komen ze vlak achter elkaar over, waardoor het een lange regenachtige nacht wordt, met net wat meer wind waardoor we weer een beetje varen gelukkig.
De dagen daarna krijgen we te maken met het echte werk. Tijdens het diner worden we vaak omringd door diverse squalls, die gedurende de nacht overkomen.
Op de radar zijn ze goed te zien en met een rif in grootzeil en/of genua is er, behalve een flinke regenbui en snelheidsrecord, niets aan de hand. Bas heeft 9.0 knopen op de teller gezien met 28.5 knopen wind. Dit terwijl de rest nietsvermoedend lag te slapen op een heel stille, rustige boot. Wat zijn we blij met de Adagio! Zeker als we van een andere boot bij ons in de buurt horen dat zij de laatste dagen niet meer koken omdat het teveel schommelt, net als Betty weer met een koningsmaal uit onze kombuis komt.
We ontdekken op tijd dat de genuaschoten bijna kapot zijn gesleten. Een stukje eraf en alles zit weer stevig vast.
Begin december krijgen Lisanne en Sem een adventskalender in de schoen, dagelijks puur geluk dankzij een chocolaatje achter een opengepeuterd deurtje. Hilda belt zaterdag 4 december (14de dag) naar huis, waar de hele familie sinterklaas viert. Heerlijk om die vertrouwde stemmen even te horen, zijn we er toch een beetje bij.
Om onze positie door te geven aan de ARC organisatie, bellen we dagelijks in met de satelliettelefoon. We kunnen dan ook mailen met een klein groepje familie en vriend(inn)en. We ontvangen weerberichten van Sidney, wisselen ervaringen uit met de Arpeggio en andere boten, blijven op de hoogte van de dagelijkse dingen in Nederland en ontvangen zelfs sinterklaasgedichten van zus Annemarie. Het helpt om ons niet zo ver weg te voelen.
In Las Palmas hebben we alvast zoveel mogelijk verpakkingen weggegooid om de hoeveelheid vuilnis tijdens de oversteek te beperken. Verder maken we alles zo klein mogelijk en gooien we organisch afval meteen overboord. De poepluiers van Sem gaan meteen het luik uit om te "ontgassen", voordat ze gestort worden op de tijdelijke vuilnisbelt in de ankerbak.
Na ruim 2 weken start de generator opeens niet meer. Gelukkig kunnen we nog stroom laden met de motor, maar dat is onvoldoende voor alle apparatuur. Ook de tweede koelkast gaat uit. Het wordt een beetje kamperen, maar de stuurautomaat is net iets belangrijker.
Woensdag 8 december (18de dag) komt Sint ook bij ons zijn verjaardag vieren. De hele dag zingen we sint & piet liedjes. 's Middags wordt er hard geklopt. Er staat een grote zak met cadeaus op het achterdek, compleet met pepernoten, taaitaai, muizen en chocola.
Helaas komt er opeens een enorme regenbui over. Snel reven en even later zitten we allemaal kletsnat binnen in een hele snelle boot. Dit is echt decemberweer, maar past even niet in ons perfecte plaatje. Lisanne en Sem gaan echter onverstoorbaar verder met uitpakken en zijn de hele middag superzoet met hun nieuwe aanwinsten.
Er volgen een paar onrustige, natte nachten met veel squalls of donkere wolken die daarop lijken. Dit betekent steeds goed opletten en vaak (ont)reven van de zeilen. Ons record is 10.0 knopen met 34 knopen wind, gelukkig zonder dat het ook maar even eng of echt oncomfortabel is. Heel vaak blijkt de extra wind ook erg mee te vallen. Het houdt je alleen de hele nacht bezig en is vermoeiend. Overdag komt de sleur er in, met een zich herhalend ritme van slapen, spelen, (uitgebreid en goed) eten en wat lezen. Nu de afbakbroodjes op zijn, vinden we met veel moeite energie en tijd om zelf brood te bakken. Als we de smaak te pakken krijgen, worden er echter zelfs kaas, uien en noten varianten uitgeprobeerd. De dagen vliegen wel voorbij en ons tempo is enorm met steeds zo'n 7 a 8 knopen op de teller.
Donderdag 9 december (19de dag) eten we tortilla van de laatste eieren, aardappelen en prei. We kregen de afgelopen weken bijna een overdosis aan verse groente en fruit en nog hebben we uien, knoflook, (sinaas)appels, mandarijnen en citroenen. Het laatste verse yoghurtje is net op, maar er zijn nog lekkere houdbare toetjes en melk. Met wat zorgvuldig versmanagement (keukenpapier ertussen, regelmatig keren en lage bakken i.p.v. netjes) hoeven we helemaal niets te missen. Die workshop provisioning is niet voor niets geweest.
Dagelijks ontvangen we uitgebreide mails met "generator reparatie tips for dummy's" waarmee Bas zwetend aan de slag gaat in de motor ruimte. Na drie dagen lukt het onze monteur tot zijn eigen verbazing om het apparaat weer aan de praat te krijgen.
Een hele opluchting dat we weer wat stroomzekerder zijn! De koelkast mag weer aan en stoer zetten we de finishdrankjes er maar vast in. Vrijdag 10 december (20ste dag) komt het einde in zicht met nog iets minder dan 300 mijl te gaan. We hopen op nog wat rustige laatste nachten.
Zaterdag 11 december (21ste dag) beginnen we er echt in te geloven dat we nog dit weekend St. Lucia kunnen bereiken. De uren gaan heel langzaam voorbij. We zijn sloom en hangerig en de wind loopt wat terug. Lisanne en Sem maken veel lawaai en slaan elkaar enthousiast de hersens in. De boot lijkt veel meer te wiebelen dan anders. Een groepje kleine dolfijnen brengt wat afleiding. Aan het einde van de middag strooit Sem een potje Oregano uit over het (toch al niet meer zo frisse) grote bed en de generator begeeft het alsnog. Dit voelt echt als de laatste loodjes. Nog 90 mijl te gaan, zouden we echt vannacht land in zicht krijgen?
Bas ziet tijdens zijn wacht een lichtgloed boven Martinique, Hilda ontdekt deze later ook boven St. Lucia en Betty ziet tijdens haar wacht de eerste contouren van de bergen.
Om 5 uur zijn we allemaal wakker. Het is de laatste mijlen nog even goed opletten; veel wind, wat andere boten en waar is toch die finish lijn? Gelukkig komt dan de zon op, wat het allemaal een stuk makkelijker en specialer maakt. Wat een heerlijk gevoel, we zijn er bijna!
Zondag 12 december, na precies 3 weken op zee, finishen we om 6.33 uur en 34 seconden in Rodney Bay St. Lucia.
Opgelucht dat we er zijn en heel dankbaar dat het zo goed is gegaan. Enigszins verward zoeken we naar ver weggestopte lijnen en stootwillen. Paul staat langs de kant al te zwaaien en we worden door het ARC comité opgewacht met rumpunch.
Zodra we vastliggen komt ook de bemanning van de Arpeggio en de Vrijheid aan boord om met champagne en verse ananas te vieren dat we er allemaal zijn. Paul maakt het helemaal af door ook nog broodjes gegrilde kip te serveren (waar je al niet naar kunt verlangen op de oceaan!). Nog wat heel blije telefoontjes naar het thuisfront bevestigen wat ze op internet al hadden gezien: "the Adagio has finished in the Atlantic Rally for Cruisers!!!".